Φυσικά τοπία που μαγεύουν τους επισκέπτες
Πετρόκτιστα σπίτια, γραφικά δρομάκια, βυζαντινές εκκλησίες και αρχιτεκτονική άλλης εποχής συνθέτουν τον υπέροχο καμβά των χωριών της Αρκαδίας.
Λαγκάδια
Χτισμένο σε απότομη πλαγιά βουνού, έχει χαρακτηριστεί ως το κρεμαστό χωριό της Πελοποννήσου και ένα από τα πιο γραφικά της Αρκαδίας που ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του με τους Λαγκαδινούς κτίστες να διαπρέπουν στο παρελθόν. Εκτός από το τοπίο, τα τρεχούμενα νερά, τις παραδοσιακές βρύσες και τα γεφύρια, τα εκπληκτικά πέτρινα αρχοντικά και τα καλντερίμια, σημαντικά αξιοθέατα στα Λαγκάδια αποτελούν οι ναοί των Ταξιαρχών και του Τίμιου Προδρόμου. Δημιουργήθηκαν και οι δύο, το 1808, σε διάστημα 40 ημερών, λόγω χρονικού περιορισμού, που έθεσαν οι Τούρκοι. Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε, ακόμη, το ιστορικό σπίτι των Δεληγιάννηδων στην πάνω γειτονιά του οικισμού, με κειμήλια και σπάνια αντικείμενα.
Καρύταινα
Ανακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός, καθώς διατηρεί το χρώμα της μεσαιωνικής καστροπολιτείας, έχει ως κύριο αξιοθέατο το κάστρο, χτισμένο στην κορυφή του λόφου πάνω από τον οικισμό. Έχει μήκος που ξεπερνά τα 110 μέτρα και πλάτος που ξεπερνά τα 40. Κοντά στην Καρύταινα ρέει ο ποταμός Αλφειός, ο οποίος σχηματίζει στα δυτικά της Καρύταινας μεγάλο φαράγγι, συμβάλλοντας στη φυσική οχύρωση της περιοχής. Πάνω στον Αλφειό, κοντά στην Καρύταινα, διασώζονται δύο παραδοσιακά γεφύρια, το γεφύρι του Κούκου και το γεφύρι της Καρύταινας που αξίζει να δείτε. Περπατήστε στα λιθόκτιστα δρομάκια της, θαυμάστε τα παραδοσιακά πέτρινα κτίρια και τις βυζαντινές εκκλησίες της Ζωοδόχου Πηγής με το τριώροφο και το εκκλησάκι του Άι-Νικόλα με τα κεραμίδια στον τρούλο.
Καστάνιτσα
Η Καστάνιτσα και η γύρω από τον οικισμό περιοχή, με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού το 1967, κηρύχθηκε ως διατηρητέος οικισμός ιδιαίτερου φυσικού και αρχιτεκτονικού κάλλους. Παρόλο που από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από κάθε επισκέπτη ως ένας κρυμμένος θησαυρός με σημαντικότερα στοιχεία τα πετρόκτιστα σπίτια -με τα όμορφα ξύλινα μπαλκόνια και τις πέτρινες τοξωτές εξώπορτες-, τα χαρακτηριστικά πυργόσπιτα τριακοσίων και πλέον ετών, τους πλακόστρωτους και πεντακάθαρους δρόμους, τα γραφικά σοκάκια του χωριού. Η θέα από το ύψωμα, το κάστρο, στο επάνω μέρος του οικισμού, όπως και από την ανακαινισμένη πλατεία, είναι εξαιρετική, ενώ γύρω-γύρω απλώνεται πυκνό και παρθένο δάσος από έλατα και καστανιές.
Στεμνίτσα
Δημοφιλής τουριστικός προορισμός, στην περιοχή λειτουργούν αρκετοί παραδοσιακοί ξενώνες, ενώ υπάρχουν και αρκετά αξιοθέατα. Το Λαογραφικό μουσείο, το φαράγγι του Λούσιου, το ελατόδασος του Μαινάλου και το χιονοδρομικό του κέντρο, ο ιερός Ναός του Αγ. Γεωργίου στο κέντρο που περιέχει αυθεντικές τοιχογραφίες του Φ. Κόντογλου, αλλά και η Μονή της Ζωοδόχου Πηγής του 15ου αιώνα, η οποία είναι χτισμένη σε ένα βραχώδη λόφο, κερδίζουν τις εντυπώσεις των επισκεπτών. Στο διώροφο κελί της Μονής που σώζεται μέχρι σήμερα, ήταν η έδρα της Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας από το Μάιο μέχρι τον Ιούνιο του 1821. Στην μονή σώζεται, επίσης, και ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής, ο οποίος είναι σταυροειδής με τρούλο και εικάζεται ότι χτίστηκε γύρω στο 1443. Στο χωριό διατηρείται και η Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, μία από τις ελάχιστες στην Ελλάδα.
Δημητσάνα
Ένα από τα πιο ιστορικά χωριά της Πελοποννήσου, έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός και είναι χτισμένη πάνω σε λoφοράχη σε υψόμετρο 950 μέτρων. Με βαθιά ιστορία, αφού στα χρόνια της Τουρκοκρατίας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο με το «κρυφό σχολειό» και το 1821 με το «Δημητσανίτικο μπαρούτι», είναι πατρίδα του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, του οποίου το άγαλμα δεσπόζει στην κεντρική πλατεία του χωριού. Στο μουσείο της Δημητσάνας, μάλιστα, που στεγάζεται στη Βιβλιοθήκη, εκτίθενται υφαντά, αργαλειοί, είδη λαϊκής τέχνης και αρχαιολογική συλλογή. Λίγο έξω από τη Δημητσάνα, βρίσκεται και το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που στόχο έχει την ανάδειξη των παραδοσιακών υδροκίνητων εγκαταστάσεων που παλιότερα ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες στην περιοχή. Αξίζει να επισκεφθείτε και την παλαιά και τη νέα Μονή Φιλοσόφου, τη Μονή Προδρόμου που βρίσκονται στο εσωτερικό του φαραγγιού του Λούσιου, αλλά και τη Μονή Αιμυαλών.
Ζάτουνα
Χτισμένη στα 1.020 μ. υψόμετρο, πέρα από το ποτάμι του Λούσιου, κατοικήθηκε από Σλάβους τον 8ο αιώνα, εξ ου και το όνομά της, το οποίο είναι σλαβικό και σημαίνει «πέρα από το ποτάμι» ή «τόπος που πλημμυρίζει με νερό. Πετρόκτιστα σπίτια, παραδοσιακά λιθόστρωτα δρομάκια, ταβερνάκια και καφενέδες σας κάνουν να νιώθετε ότι βρίσκεστε σε άλλη εποχή, υπενθυμίζοντάς σας την ξεχωριστή της ταυτότητα. Τόπος καταγωγής πολλών επιφανών ανθρώπων, όπως των Στάικου Σταϊκόπουλου, οπλαρχηγού που εκπόρθησε το Παλαμήδι και τον Ακροκόρινθο από τους Τούρκους, του τέως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου αλλά και των ηθοποιών Μίμη Φωτόπουλου και Μπεάτας Ασημακοπούλου, αποτέλεσε και τόπο εξορίας του Μίκη Θεοδωράκη με το σπίτι όπου διέμενε να σώζεται μέχρι σήμερα, όπως και ένα μουσείο που φέρει το όνομά του. Από τα παλιά κτίσματα που ξεχωρίζουν, εκείνο του παλιού σχολείου του 1919 αλλά και η ιδιαίτερα επιβλητική εκκλησία της Παναγιάς Ελοβίτισσας του 1853.
Βυτίνα
Ξεπροβάλει σε υψόμετρο 1033 μέτρων, στο όρος Μαίναλο σε μια κατάφυτη περιοχή που δεσπόζουν πεύκα, έλατα και καστανιές. Αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα ορεινά θέρετρα της Πελοποννήσου και ευρύτερα της Ελλάδας με σημαντικότερα αξιοθέατα τον Ναό του Αγίου Τρύφωνα στη πλατεία της κωμόπολης, που οικοδομήθηκε το 1846 με κύριο υλικό το μαύρο μάρμαρο από τη γύρω περιοχή, τους δύο παραδοσιακούς ξυλόφουρνους που βρίσκονται κοντά στη κεντρική πλατεία καθώς και το Λαογραφικό Μουσείο και τη βιβλιοθήκη με έγραφα και βιβλία από τον 17ο αιώνα. Αυτό που χαρίζει στη πόλη την ιδιαίτερη ομορφιά είναι ο δενδροσκέπαστος δρόμος που ξεκινά σχεδόν από την πλατεία και καταλήγει στον εθνικό δρόμο Τριπόλεως-Βυτίνας.
