Η Ναύπακτος και το Γαλαξίδι θεωρούνται, χωρίς αμφιβολία, από τους πλέον γραφικούς και ρομαντικούς προορισμούς της ενδοχώρας. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε τη σημαντική τους ιστορική παράδοση, αλλά και την άνετη πρόσβαση από την Αθήνα, έχουμε ένα αδιαφιλονίκητο φαβορί για μια φθινοπωρινή απόδραση που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας.
Ναύπακτος, η πόλη κόσμημα
Χτισμένη ανάμεσα στο Αντίρριο και τις εκβολές του ποταμού Μόρνου μας περιμένει η ομορφότερη πόλη της Αιτωλοακαρνανίας. Οι ειδυλλιακές της ακρογιαλιές αγναντεύουν τα ήρεμα νερά του Κορινθιακού κόλπου∙ η βουνίσια της γοητεία κυκλώνει τον παράδεισο της ορεινής Ναυπακτίας∙ η μεγάλη της ιστορία αντικατοπτρίζεται σε δυο σπουδαία μνημεία: το κατάφυτο βενετσιάνικο κάστρο και το βενετσιάνικο λιμανάκι.
Φτάνοντας στη Ναύπακτο τις πρώτες εντυπώσεις κερδίζουν οι άνετοι δρόμοι, σκιασμένοι με πλατύφυλλα πλατάνια, οι παραδοσιακές γωνιές και ένα πλήθος ανθρώπων κάθε ηλικίας να απολαμβάνουν ανέμελοι τη φθινοπωρινή λιακάδα στα υπαίθρια εστιατόρια και καφέ, δίπλα στη θάλασσα. Ξεκινάμε την περιήγησή μας στην πόλη με μια χαλαρή βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια με τα πολλά ναυτικά σπίτια και τα καλοδιατηρημένα αρχοντικά. Φουντωτές βουκαμβίλιες και πολύχρωμα λουλούδια στολίζουν τους πέτρινους τοίχους πλημμυρίζοντας τις φιλόξενες γειτονιές με κάθε λογής χρώματα κι αρώματα.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο λιμάνι, το μικρότερο και το ομορφότερο της Μεσογείου! Στον ανατολικό πυργίσκο μας καλωσορίζει ο παλιός ναυτικός φάρος και το Φετιχιέ Τζαμί, του 1499. Η εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα μας υπενθυμίζει την περίφημα ναυμαχία της Ναυπάκτου, το 1571. Στον δυτικό βραχίονα, δίπλα στα σιδερένια κανόνια που σημαδεύουν τη θάλασσα, βρίσκεται ο ανδριάντας του θρυλικού πυρπολητή Γιώργου Ανεμογιάννη καθώς και το άγαλμα του διάσημου ισπανού συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Το τέλειο «άλλοθι» για μια ολιγόωρη ανάπαυση αποτελούν οι γευστικοί πειρασμοί που μας περιμένουν στον πεζόδρομο του Στενοπάζαρου, εκεί που παλιά βρισκόταν η αγορά με τα ταβερνάκια που τιμούσαν δεόντως οι ντόπιοι και οι εργάτες του λιμανιού…
Με ανανεωμένες τις δυνάμεις ξεκινάμε την ανάβαση στο κάστρο- από τα καλύτερα διατηρημένα οχυρά με πέντε διαζώματα- που η ιστορία του ξεκινά από τα χρόνια της αρχαιότητας και φτάνει μέχρι την Τουρκοκρατία. Ανεβαίνοντας στην κορυφή -στην «τριπλή τιάρα του Lepanto», όπως την ονόμαζαν οι Ενετοί – μας καθηλώνει η ανυπέρβλητη θέα σε ολόκληρη την πόλη, το λιμάνι και τον Κορινθιακό κόλπο με την εντυπωσιακή καλωδιακή γέφυρα του Ρίου – Αντιρρίου να δεσπόζει στον ορίζοντα. Το γραφικό ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία (11ου αιώνα), το ρολόι – κωδωνοστάσιο και τα ερείπια οθωμανικού λουτρού κερδίζουν την προσοχή μας.
Στο φεύγα της μέρας αποχαιρετάμε τη Ναύπακτο. Τα φώτα της πόλης λαμπυρίζουν στα ήρεμα νερά∙ ένα ολόγιομο φεγγάρι ανάβει για να συντροφεύσει το ταξίδι μας προς τον επόμενο προορισμό.
Γαλαξίδι, η ξακουστή ναυτοπολιτεία
Στις νότιες ακτές της Στερεάς Ελλάδας και ύστερα από μια όμορφη διαδρομή ανάμεσα από τους ορεινούς όγκους της Φωκίδας, ξεπροβάλλει το Γαλαξίδι. Αρχοντικό, γραφικό, ιστορικό σύμβολο της ναυτοσύνης, μας αποκαλύπτεται στον μυχό ενός βραχώδους κολπίσκου με θέα σε βραχονησίδες και φάρους. Τα δύο του φυσικά λιμάνια, η Αγορά και ο Χηρόλακας, - που χωρίζονται μεταξύ τους από τον Κάβο - αποτέλεσαν για πολλά χρόνια ορμητήριο ψυχωμένων ναυτικών, που όργωναν με τα περίφημα γαλαξιδιώτικα σκαριά ολόκληρη τη Μεσόγειο. Τρανταχτή απόδειξη της σπουδαίας ναυτικής ιστορίας του τόπου αποτελούν το Ναυτικό – Ιστορικό Μουσείο καθώς και το Λαογραφικό Μουσείο.
Μέσα από τα στενά καλντερίμια ξεκινάμε μια βόλτα στις συνοικίες του παραδοσιακού οικισμού θαυμάζοντας τα νεοκλασικά καπετανόσπιτα. Χρωματιστές προσόψεις∙ μαρμάρινες αψίδες γύρω από τις πόρτες∙ λουλουδιασμένες βοτσαλωτές αυλές∙ πέτρινα μπαλκόνια κοσμημένα με ακρόπρωρα πλοίων αλλά και κεραμοσκεπές, συνθέτουν ένα γραφικό αρχιτεκτονικό τοπίο. Ανάμεσα στα υπέροχα διατηρημένα κτίρια ξεχωρίζουμε το αρχοντικό Τσαλαγγύρα (σήμερα φιλοξενεί το κτίριο του Δημαρχείου), το αρχοντικό Αγγελή που στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο, το πέτρινο Παρθεναγωγείο και το αρχοντικό Μπουρζέικο. Στο όμορφο πάρκο της πόλης σταματάμε για να θαυμάσουμε δυο αρχαία μνημεία: τον τάφο του βασιλιά Λοκρού και τα ερείπια από το τείχος της αρχαίας Οιάνθης που ήταν χτισμένη εκεί. Περιδιαβαίνοντας τις πέντε παραδοσιακές πλατείες οδηγούμαστε στο ψηλότερο σημείο της πόλης για μια επίσκεψη στον Άγιο Νικόλαο με το αριστουργηματικό ξυλόγλυπτο τέμπλο, τα δυο καμπαναριά και τον επιβλητικό τρούλο. Ο πολιούχος της πόλης μαζί με την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, με το ηλιακό ρολόι στο προαύλιο και τον ζωδιακό κύκλο – ηλιοτρόπιο σκαλισμένο στο δάπεδο του 1911, αποτελούν τα κορυφαία προσκυνήματα του Γαλαξιδίου.
Επόμενη στάση, στη δεξιά πλευρά του λιμανιού, στη δασωμένη Πέρα Πάντα για μια πανοραμική θέα της μικρής πολιτείας. Οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν κυριολεκτικά φωτιά! Επειδή, όμως, το περπάτημα και ο καθαρός αέρας ανοίγουν την όρεξη κατευθυνόμαστε με γοργά βήματα προς την ακτή Οιάνθης, όπου είναι παρατεταγμένα τα καφέ και τα εστιατόρια της πόλης. Δοκιμάζουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ (το Γαλαξίδι φημίζεται για τα φρεσκότατα θαλασσινά και τους πεντανόστιμους ψαρομεζέδες ) και γλυκό ραβανί. Οι ντόπιοι μας προτρέπουν να έρθουμε ξανά την περίοδο του καρναβαλιού για να ζήσουμε το παραδοσιακό διονυσιακό έθιμο του «αλευρωμουτζουρώματος» που γίνεται την Καθαρά Δευτέρα. Με τις πιο «γλυκές» αναμνήσεις ετοιμαζόμαστε για ένα πολιτιστικό προσκύνημα στους γειτονικούς Δελφούς.
