Το Reader επισκέφτηκε το Πλωμάρι στη Λέσβο και είδε από κοντά όλα τα στάδια παραγωγής του αποστάγματος που πρωταγωνιστεί σε κάθε καλοκαιρινό τραπέζι: του Ούζου Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου.
Το Reader επισκέφτηκε το Πλωμάρι και είδε από κοντά όλα τα στάδια παραγωγής του αποστάγματος που πρωταγωνιστεί σε κάθε καλοκαιρινό τραπέζι: του Ούζου Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου.
Από την Κατερίνα Καλού
Ένα άρωμα μπορεί να σου ξυπνήσει πολλές αναμνήσεις. Οι νότες του μένουν χαραγμένες στη μνήμη σου και κάθε φορά που αναδίδεται μπορείς ταξιδέψεις σε μέρη που έχεις επισκεφτεί, να βιώσεις ξανά εμπειρίες που έχεις ξεχάσει και να συναντήσεις ανθρώπους που έχεις αφήσει στο παρελθόν.
Κάτι τέτοιο παθαίνω εγώ με το ούζο.
Με το που βγαίνει ο φελλός από το Πλωμάρι γυρίζω πίσω σε εκείνο το ταξίδι που είχα κάνει στην ηλικία των 19 ετών στη Λέσβο.
Ο γλυκάνισος χτυπάει ευαίσθητες χορδές και μεταφέρομαι στον δρόμο μπροστά στην παραλία που περνάει το άγημα του στρατού – συνηθισμένο για αυτό το νησί, άλλες φορές σε ένα τραπέζι γεμάτο με μεζέδες για να ακούσω τα γέλια που κάναμε με την παρέα και άλλες στον Άγιο Ισίδωρο για ατελείωτη ηλιοθεραπεία.
Όταν, λοιπόν μου ανακοίνωσαν στο γραφείο ότι «πρέπει να πας στη Λέσβο» όλες αυτές οι εικόνες άρχισαν να περνούν μπροστά από τα μάτια μου.
«Αφού πρέπει, θα πάω» απάντησα και ένα χαμόγελο ευτυχίας με πρόδωσε.
Γιατί τα επαγγελματικά ταξίδια είναι πάντα ωραία (σχεδόν πάντα), αλλά όταν έχουν να κάνουν με ούζο – και όχι ένα τυχαίο ούζο, αλλά του Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου – τότε όλα είναι καλύτερα.
Εξηγούμαι.
Το ούζο είναι κατεξοχήν το ποτό της ευφορίας. Δεν μπορείς να «πέσεις» με το ούζο. Γιατί θα επιλέξεις να το πιεις μόνο στις καλύτερες στιγμές σου. Όταν θα είσαι περιτργυρισμένος από καλή παρέα, όταν θα βρέχει τα πόδια σου η θάλασσα κ.λπ.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν έχει βρεθεί ποτέ κάποιος που βάζει ένα ποτήρι ούζο όταν νιώθει άσχημα μόνος στο σπίτι.
Μπαίνω, λοιπόν, ένα ηλιόλουστο πρωινό του Ιουλίου στο αεροπλάνο και φύγαμε για Λέσβο.
Ημέρα πρώτη
Μετά από μια ώρα, βρίσκομαι ξαπλωμένη στην πισίνα του boutique hotel «Οικίες». Όχι και άσχημα έτσι; Ειδικά για Δευτέρα.
Το πρόγραμμα στη συνέχεια έχει φαγητό και πού αλλού θα πηγαίναμε αν όχι στην ταβέρνα με την καλύτερη θέα στο νησί;
Στην ταβέρνα του Αντώνη στο Καγιάνι, λοιπόν, θα βρεις από σαρδέλες, καλαμάρια και άλλους ουζομεζέδες που θα συνοδεύοσυν με τον καλύτερο τρόπο το Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου, μέχρι κεφτέδες και κάδρα με τον Μητροπάνο και τον Καζαντζίδη.
Α! Και ένα παλιό juke box που θα σε γυρίσει χρόνια πίσω.
Κάθισα δίπλα σε έναν έμπιστο συνάδελφο, ο οποίος ήξερε από ούζο (έμαθα ότι πρώτα μπαίνει το νερό και μετά ο πάγος), αλλά και από καλό φαΐ, αφού μου απαγόρευε να τσιμπήσω το ψωμί για να έχω χώρο για τα υπόλοιπα...
Φυσικά και δεν έφυγα από δίπλα του σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι.
Η συνέχεια ήταν ακόμη καλύτερη: το πρόγραμμα είχε Μόλυβο.
Μία ώρα στο πούλμαν και την ώρα που ο ήλιος βουτά στη θάλασσα φτάνουμε σε ένα παραμυθένιο μέρος με ένα κάστρο που θα ζήλευε και σκηνοθέτης του Game of Thrones.
Πέτρινα σπίτια, σοκάκια και φυσικά ταβέρνες πάνω στο κύμα πρωταγωνιστούν σε αυτόν τον παραθαλάσσιο οικισμό για να σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν γίνεται μία μόνο χώρα να κρύβει τόσες μαγικές γωνιές. Καταλήγεις πάντα στο ότι μπορεί αν αυτή η χώρα λέγεται Ελλάδα.
Αποφασίσαμε να κάτσουμε για ουζάκι και να «τσιμπήσουμε» μερικούς μεζέδες – κάναμε μεταξύ μας ότι δεν είχε προηγηθεί το μεσημεριανό βασιλικό γεύμα. Τα ψάρια κατέκτησαν για ακόμη μία φορά το τραπέζι και το ούζο έδινε και έπαιρνε.
Η συνέχεια της βραδιάς θα μας έβρισκε σίγουρα στο Congas, το πιο γνωστό beach bar της περιοχής, αν η ώρα δεν ήταν 2.00 και το επόμενο πρωί δεν είχε ξύπνημα.
Ημέρα δεύτερη
Βουτιά, πρωινό και έτοιμοι για το Πλωμάρι.
Αυτή τη γραφική κωμόπολη στη Λέσβο που είναι γνωστή σε όλους και ως η πατρίδα του ούζου: σε αυτόν τον τόπο υπάρχει μακρά παράδοση στην παραγωγή του αγαπημένου αποστάγματος που αναδίδει το μοναδικό άρωμα του γλυκάνισου που έγραφα και παραπάνω.
Η επιστροφή μου, λοιπόν, στον τόπο που έχει κάνει το απεσταγμένο ανισούχο, όπως το λένε οι ειδικοί, γνωστό σε κάθε γωνιά του πλανήτη πλησίαζε.
Πού αλλού, άλλωστε, θα μπορούσαμε να μάθουμε τα μυστικά του ούζου καλύτερα;
Έχουμε και λέμε, λοιπόν.
(Βγάζει σημειώσεις).
Η ιστορία του Ούζου Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου ξεκινά το 1894 με την περίφημη συνταγή του ιδρυτή του.
Ο Ισίδωρος Αρβανίτης ήταν ένας επίμονος Πλωμαρίτης, που είχε όραμα να δημιουργήσει το καλύτερο ούζο στον κόσμο. Αποστάζοντας αρωματικούς σπόρους και βότανα της Λέσβου, μαζί με αρωματικά που αναζήτησε στην άλλη άκρη της γης (αξίζει να σημειωθεί ότι η Λέσβος εκτός από το ότι διαθέτει εξαιρετικά εύφορο έδαφος βρίσκεται ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία και αποτελούσε το ιδανικό πέρασμα για το ταξίδι των μπαχαρικών), ο Ισίδωρος Αρβανίτης, δημιούργησε το μοναδικό και περίφημο Ούζο Πλωμαρίου.
Μπαίνοντας λοιπόν στο αποστακτήριο, που βρίσκεται σε έναν ελαιώνα στο Πλωμάρι, δεν μπορεί παρά να σε καλωσορίσει ο ίδιος.
Δεν θέλουμε να χαλάσουμε την έκπληξη και να βγάλουμε τις αποδείξεις στη δημοσιότητα, αλλά ας πούμε ότι όποιος επισκεφτεί το Πλωμάρι θα καταλάβει...
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την περιήγηση για να παρακολουθήσουμε από κοντά την ιεροτελεστία της παραδοσιακής παραγωγικής διαδικασίας, αφού πρώτα φορέσαμε τις στολές μας για λόγους υγιεινής.
Γιατί εδώ δεν παίζουμε με την ποιότητα.
Στην πρώτη αίθουσα μας υποδέχονται 18 μικροί, χειροποίητοι, χάλκινοι άμβυκες που ετοιμάζουν την ίδια αναλλοίωτη μυστική συνταγή που δημιούργησε ο Ισίδωρος Αρβανίτης.
Ποια είναι η διαδικασία;
Το Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου είναι διπλής απόσταξης με την καθεμία να διαρκεί 9 ολόκληρες ώρες.
Με πολύ απλά λόγια (από τις σημειώσεις), στους άμβυκες βράζονται τα σπόρια για να δώσουν τα αρώματά τους. Το ταξίδι ξεκινά από το «κρεμμύδι» του άμβυκα, συνεχίζεται στο τόξο και καταλήγει στον κύλινδρο από τον οποίο τρέχει το απόσταγμα.
Σε αυτό το σημείο οι ειδικοί ελέγχουν το αποτέλεσμα πριν προχωρήσουν στη δεύτερη απόσταξη.
Tο απόσταγμα καταλήγει σε κλειστή δεξαμενή και εμείς είμαστε πια στη δεύτερη αίθουσα.
Ποια είναι τα συστατικά;
Η εκλεκτή πρώτη ύλη είναι πάντα το Α και το Ω.
Για το Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου παίζει ρόλο το νερό από τις πηγές του ποταμού Σεδούντα, που δίνει χαρακτήρα στο ούζο και τα καλύτερα ποιοτικά συστατικά από όλη την Ελλάδα, όπως ο μάραθος από την Εύβοια, το μαστιχέλαιο, το αλάτι από τις αλυκές της Καλλονής Λέσβου και φυσικά, ο γλυκάνισος από τα ιδιόκτητα κτήματα της αποσταγματοποιίας, στο Λισβόρι.
Ο γλυκάνισος Λισβορίου θεωρείται ο καλύτερος στον κόσμο λόγω του μικροκλίματος της περιοχής. Να τα λέμε κι αυτά.
Το αποστακτήριο συνδυάζει την παραδοσιακή μέθοδο απόσταξης και παραγωγής με την τελευταία λέξη της επιστήμης στην εμφιάλωση, τη συσκευασία και την αποθήκευση.
Όλα γίνονται με τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό και τη μεγαλύτερη δυνατή αυτοματοποίηση.
Έχω τα ντοκουμέντα και από την τρίτη αίθουσα.
Με αυτόν τον τρόπο, έναν αιώνα μετά, τίποτα δεν αλλάζει.
Η εταιρεία, που είναι 100% ελληνική και ανήκει στην οικογένεια Καλογιάννη, συνεχίζει να παράγει το εκλεκτό Ούζο Πλωμαρίου χρησιμοποιώντας την ίδια, μυστική συνταγή που δίνει έμφαση στους εξαιρετικούς καρπούς και τα βότανα.
Από εδώ, λοιπόν, καθημερινά φεύγουν περίπου 67 χιλιάδες καραφάκια για να ταξιδέψουν σε περισσότερες από 35 χώρες παγκοσμίως.
Φυσικά, δεν έχασα την ευκαιρία και έβγαλα και την απαραίτητη φωτογραφία με τον Νίκο Καλλογιάννη.
Τι ακολούθησε;
Ουζομεζέδες και ούζο στο γραφικό Πλωμάρι.
Σκέφτεται κανείς κάτι καλύτερο πριν το αεροπλάνο;
