Ένα συναρπαστικό οδοιπορικό στην Ινδία και στις ανεξερεύνητες περιοχές των Ιμαλαΐων, σε υψόμετρο 5.359 μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
Από την Ταξιδευτούλα
Το Θιβέτ το είχαμε σκεφτεί αρκετές φορές και θέλαμε πολύ να το επισκεφθούμε, αλλά μας συγκρατούσαν αυτά που έχουμε ακούσει για τη μεγάλη αλλαγή του μετά την κατοχή του από την Κίνα. Φοβόμασταν μήπως απογοητευτούμε.
Η Ινδία, από την άλλη, είναι μια χώρα διαφορετική, με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, τεράστια όπως είναι όμως, δεν ξέρει κανείς από πού να ξεκινήσει. Όταν ακούσαμε λίγους μήνες πριν σε μια συζήτηση με άλλους ταξιδιώτες για το Λαντάκ στη βόρεια Ινδία, που το λένε και μικρό Θιβέτ (επειδή πολλοί Θιβετιανοί εγκαταστάθηκαν εκεί μετά το διωγμό τους από τους Κινέζους) ενθουσιαστήκαμε και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το ταξίδι μας εκεί με τη βοήθεια κάποιων φίλων που είχαν επισκεφθεί την περιοχή.
Το Κασμίρ, το Λαντάκ και το Μανάλι είναι τρεις συναρπαστικές περιοχές στη βόρεια Ινδία. Όμως για πρώτη φορά φοβόμουν στην ιδέα ενός ταξιδιού, και όχι αδικαιολόγητα!
Κατ’ αρχάς, στο Κασμίρ γίνονται συχνά ταραχές, αφού βρίσκεται στα σύνορα με το Πακιστάν που το διεκδικεί, όπως και η Κίνα. Μόλις το 2019 έγιναν πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις και από Πακιστανούς και από Ινδούς. Επιπλέον θεωρούνται πολύ επικίνδυνοι και οι δρόμοι που ενώνουν το Σριναγκάρ, (πρωτεύουσα του Κασμίρ) με το Λε (πρωτεύουσα του Λαντάκ), και το Λε με το Μανάλι, (πόλη στην επαρχία Κούλλου)!
Είναι πολύ στενοί, οριακά περνούν δύο αυτοκίνητα, με γκρεμούς και πολύ δύσκολες και κλειστές στροφές. Συχνά δε, έρχεσαι αντιμέτωπος με τεράστια φορτηγά και μπορεί να μείνει κανείς ώρες κολλημένος μέχρι να βρεθεί κάποια λύση. Αυτό όμως το μέρος του ταξιδιού αποδείχθηκε και το πιο ενδιαφέρον, αφού πρόκειται για τις ωραιότερες, όπως λένε, διαδρομές στο πλανήτη.
Ανασταλτικός παράγοντας ήταν και το ότι θα έπρεπε να ανεβούμε σε υψόμετρα πάνω από τα 3.000 μέτρα, συχνά και πάνω από τα 5.000, κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει και δεν ξέραμε πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός μας. Επιπλέον υπάρχει πάντα κίνδυνος κατολισθήσεων, το καλοκαίρι άλλωστε είναι και περίοδος των μουσώνων. Τελικά όλα αυτά αποφασίσαμε να τα αψηφήσουμε και κλείσαμε τα εισιτήρια. Ακολούθησαν μάλιστα και δύο φίλοι ακόμη.
Στις 31 Ιουλίου πετάξαμε για το Δελχί. Η Ινδία στην αρχή δεν μας υποδέχτηκε καλά, η άφιξή μας συνέπεσε με ισχυρότατη καταιγίδα. Το αεροπλάνο για μια ώρα έκανε κύκλους πάνω από το αεροδρόμιο ανάμεσα σε βροντές και αστραπές, ενώ εγώ προσευχόμουν σε όλους τους θεούς και της θρησκείες της χώρας, και μάλλον γι’ αυτό προσγειωθήκαμε τελικά σώοι και αβλαβείς, έστω και με καθυστέρηση.
Το ταξίδι μας όμως ξεκίνησε ουσιαστικά από το επόμενο πρωί, που πετάξαμε με εσωτερική πτήση για το Σριναγκάρ στο Κασμίρ. Στο αεροδρόμιο τεράστιες ταμπέλες έγραφαν «Καλώς ήρθατε στον παράδεισο επί της γης» και ναι, όταν πλησιάσαμε τη λίμνη Νταλ, έμοιαζε πραγματικά με παράδεισο.
Δύο μέρες μείναμε εκεί. Κοιμηθήκαμε στα διάσημα houseboats, πανέμορφα ξύλινα πλοία-ξενοδοχεία, στα οποία παραθέριζαν κάποτε οι Άγγλοι, για να αποφύγουν τη ζέστη της υπόλοιπης χώρας. Ήμασταν λοιπόν στα Ιμαλάια. Εκτός από ατέλειωτες βόλτες στη λίμνη με τις σικάρα, τις ξύλινες βάρκες με κουπιά, ψωνίσαμε τα περίφημα κασμιρένια ριχτάρια (μπασμίνες), δοκιμάσαμε ινδική κουζίνα, επισκεφτήκαμε κήπους και τζαμιά και χαλαρώσαμε χαζεύοντας το πανέμορφο τοπίο.
Μετά από εκεί άρχισαν τα δύσκολα! Την τρίτη μέρα νωρίς το πρωί αποχαιρετήσαμε τον παράδεισο και ξεκινήσαμε μια δύσκολη διαδρομή, κατά την οποία χρειάστηκαν περίπου 10 ώρες, για να διανύσουμε 200 χιλιόμετρα! Οι δρόμοι στενοί, τα λεωφορεία χωρούσαν οριακά, ενώ έστριβαν πάνω από τρομακτικούς γκρεμούς, και παντού στρατός. (Μη ξεχνάμε πως το Κασμίρ μοιράζεται σε τρία κράτη!)
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Καργκίλ, μια μικρή πόλη, που, αν εξαιρέσεις το ποτάμι, δεν είχε να δείξει κάτι το ιδιαίτερο. Η θέα όμως από το ξενοδοχείο ήταν εκπληκτική και περάσαμε ένα ευχάριστο βράδυ. Ήμασταν ήδη στα 2.500 μέτρα υψόμετρο, αλλά όλα ήταν οκ.
Νωρίς το επόμενο πρωί συνεχίσαμε για το Λε, το λεγόμενο και μικρό Θιβέτ. Οι δρόμοι ήταν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά με πολλές στροφές πάνω σε άγονα πανύψηλα βουνά. Το υψόμετρο έφτασε στα 3.500 μέτρα, αλλά εμείς απτόητοι. Εκεί συναντήσαμε και τα πρώτα βουδιστικά μοναστήρια· ένας άλλος κόσμος.
Το απογευματάκι μετά από 10 ώρες ταξίδι φτάσαμε στο Λε, μια πολύχρωμη πόλη ψηλά στα Ιμαλάια. Το hostel μας στην παλιά πόλη ήταν απέναντι από το χειμερινό παλάτι σε μια γειτονιά γεμάτη μικρομάγαζα, κουρεία, φούρνους, παντοπωλεία κ.α.
Οι δύο μέρες που μείναμε ήταν αρκετές για να εγκλιματιστούμε στο υψόμετρο, αλλά και για να επισκεφτούμε αρκετά μοναστήρια σε εντυπωσιακές τοποθεσίες. Τα πιο διάσημα ήταν το Ticksey, που μοιάζει με το Ποτάλα στο Θιβέτ, και το Hemis, όπου, εκτός από το διάσημο φεστιβάλ που διεξάγεται κάθε Ιούλιο, υπάρχει και μουσείο για τον βουδισμό.
Αφού βιώσαμε, όσο ήταν δυνατό, την κατανυκτική ατμόσφαιρα των μοναστηριών, ξεκινήσαμε για τη Nubra Valley, μια τεράστια δύσβατη κοιλάδα που περιβάλλεται από πανύψηλα βουνά και ποτάμια που διασχίζουν ερήμους με τεράστιους αμμόλοφους. Ένα μαγευτικό τοπίο που είναι στη λίστα με τα απαραίτητα που πρέπει να δεις.
Εκεί φτάσαμε από το φημισμένο πέρασμα Khardung la, το δεύτερο ψηλότερο στον κόσμο που μπορείς να διασχίσεις με αυτοκίνητο. Είδαμε και πολλές μοτοσυκλέτες Royal Enfield κυρίως με ντόπιους οδηγούς. Βρίσκεται 5.359 μέτρα πάνω από τη θάλασσα και θα έπρεπε μάλιστα να το περάσουμε δυο φορές.
Κατεβαίνοντας στο κέντρο της κοιλάδας μας υποδέχτηκε ένας τεράστιος πολύχρωμος Βούδας 33 μέτρων, αλλά, όταν πλησιάζαμε το πανέμορφο βουδιστικό μοναστήρι του 14ου αιώνα στο Ντισκίτ, σηκώθηκε αμμοθύελλα. Για καλή μας τύχη κράτησε λίγο και έτσι προχωρήσαμε βαθύτερα και αντικρίσαμε για πρώτη φορά βακτριανές καμήλες. Η διαφορά τους με τις άλλες είναι ότι έχουν δύο καμπούρες. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε σε μία βόλτα στη ράχη τους. Το ηλιοβασίλεμα ήταν μαγικό!
Διανυκτερεύσαμε σε ένα όμορφο κάμπινγκ στη μέση της κοιλάδας και το πρωί πήραμε τον δύσκολο δρόμο της επιστροφής για το Λε, όπου μείναμε άλλο ένα βράδυ. Το ξημέρωμα ξεκινήσαμε για το Μανάλι, ένα διήμερο ταξίδι ανάμεσα σε ποτάμια και δάση κάτω από την πανύψηλη οροσειρά Καρακορούμ. Σταματήσαμε και σε ένα ποτάμι που στις όχθες του έβοσκαν πολλά από τα περίφημα Γιακ, κάτι παράξενα πολύ τριχωτά ζώα που συναντάς μόνο στα Ιμαλάια και που ως τώρα τα είχα δει μόνο σε ταινίες.
Την πρώτη μέρα ταξιδεύαμε για 14 ώρες, ώστε να αποφύγουμε να κοιμηθούμε στα 4.200 μέτρα που βρίσκεται το Σαρτσού, μια απομονωμένη περιοχή που κατασκηνώνουν οι περισσότερο ταξιδιώτες, επειδή φοβηθήκαμε μήπως μας πειράξει το υψόμετρο· προτιμήσαμε να προχωρήσουμε για το χωριό Τζίσπα που βρίσκεται χαμηλότερα, στα 3200 μέτρα. Σωστή επιλογή, μιας και το κατάλυμά μας ήταν υπέροχο, δίπλα στο ποτάμι με θέα τα βουνά. Μετά το πρωινό επισκεφτήκαμε ένα ακόμα βουδιστικό μοναστήρι και συνεχίσαμε για το Μανάλι.
Το Μανάλι είναι ένα όμορφο χειμερινό θέρετρο, ιδανικό για πεζοπορία, rafting, ορειβασία, και γι’ αυτό υπάρχουν πολλά σαλέ σκαρφαλωμένα σε ανηφορικούς δρόμους μέσα στο δάσος. Παράλληλα, είναι μια αντιπροσωπευτική πόλη της Ινδίας με κέντρα γιόγκα, ινδουιστικούς ναούς, μικρά οικονομικά ξενοδοχεία και δεκάδες μαγαζάκια με τοπικά αναμνηστικά, ρούχα, κοσμήματα, ξυλόγλυπτα. Στα καφέ δίπλα στο ποτάμι είδαμε το πνεύμα της Ινδίας, όπως το είχαμε φανταστεί: όλες οι φυλές να συνυπάρχουν σε όλα τα χρώματα στο δέρμα και στα ρούχα. Δεν αρκούσαν οι δυο μέρες, για να απολαύσουμε το καταπράσινο τοπίο, αλλά ο χρόνος μας πίεζε και έπρεπε να επιστρέψουμε στο Δελχί.
Την τρίτη μέρα λοιπόν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, νομίζοντας ότι από εδώ και πέρα ο δρόμος θα ήταν βατός και τα χειρότερα πέρασαν· αλλά όχι, η διαδρομή ήταν αυτή τη φορά ακόμη πιο δύσκολη εξαιτίας του κινδύνου κατολισθήσεων λόγω των συχνών βροχοπτώσεων (πέρυσι την ίδια περίοδο είχαν καταρρεύσει ολόκληρα κτήρια σε υπερχειλισμένα ποτάμια). Υπάρχει μάλιστα κι ένας μύθος για τον Βασιλιά Μανού που επέζησε από μια πλημμύρα η οποία κατέστρεψε ολόκληρο τον κόσμο και στη συνέχεια εκείνος τον ξαναδημιούργησε ξεκινώντας από αυτή την κοιλάδα.
Μάλλον αυτός πρέπει να μας βοήθησε να φτάσουμε χωρίς σοβαρά προβλήματα, αν και χρειάστηκαν περίπου άλλες 14 ώρες για 500 χιλιόμετρα! Όταν αργά το βράδυ μπαίναμε στο Δελχί συνέχιζε να βρέχει καταρρακτωδώς, αλλά, ως δια μαγείας, μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, όλα είχαν στεγνώσει και έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το φαγητό μας στην ταράτσα του με θέα το πανέμορφο τζαμί Μασγίντ, το κυριότερο ισλαμικό τέμενος της πόλης.
Είχαμε ακόμα δύο μέρες στη διάθεσή μας και δεν ήταν δυνατό να είμαστε στην Ινδία και να μη δούμε το Ταζ Μαχάλ. Νωρίς λοιπόν το πρωί ξαναπήραμε το αμάξι, για την Άγκρα αυτή τη φορά. Τέσσερις ώρες για να πάμε και άλλες τόσες για να γυρίσουμε άξιζαν τον κόπο για το πιο διάσημο ταφικό μνημείο της χώρας και ένα από τα πιο όμορφα κτήρια στον κόσμο.
Στέκεται επιβλητικά δίπλα στον ποταμό Γιαμούνα και πρόκειται για ένα μαυσωλείο, σύμβολο αιώνιας αγάπης, που έχτισε ο Μογγόλος αυτοκράτορας Σαν Τζαχάν στη μνήμη της αγαπημένης του συζύγου Μουμτάζ Μαχάλ που πέθανε το 1631. Επιπλέον θαυμάσαμε και το κόκκινο φρούριο, που ήταν η κύρια κατοικία των αυτοκρατόρων της Μογγολικής Δυναστείας μέχρι το 1638, όταν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα από την Άγκρα στο Δελχί.
Την επόμενη και τελευταία μέρα περιηγηθήκαμε στο παλαιό Δελχί βιώνοντας αυτό που συνήθως φανταζόμαστε για την Ινδία: πολύχρωμες και πολύβουες αγορές, με πιο ενδιαφέρον το spice market, ένα τεράστιο παζάρι με όλων των ειδών τα μπαχαρικά.
Γέροι με τουρμπάνια διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, γυναίκες τυλιγμένες με πολύχρωμα σάρυ διάλεγαν φρέσκα μυρωδικά, ηλικιωμένοι ξαπόσταιναν κατάχαμα, νεαροί κουβαλούσαν τσουβάλια με τρόφιμα, ποδήλατα συγκρούονταν με τουκ τουκ προσπαθώντας να αποφύγουν τους πεζούς, αλλά και τις αγελάδες που, επειδή θεωρούνται ιερά ζώα, ξάπλωναν όπου τους άρεσε, ενώ οι μυρωδιές από το τίκα μασάλα και το κάρυ αναμειγνύονταν με τη δυσωδία των σκουπιδιών στα λασπωμένα σοκάκια ανάμεσα σε σύννεφα από μύγες!
Από αυτό το γοητευτικό χάος ξεγλιστρήσαμε, για να επισκεφτούμε έναν πανέμορφο ναό Σιχ, και στη συνέχεια ανεβήκαμε σ ένα τουκ τουκ για να μας πάει στο μαυσωλείο Χουμαγιούν, το οποίο ανακαλύψαμε ότι είναι παλαιότερο του Ταζ Μαχάλ και, για μένα, ομορφότερο. Είναι ο τάφος του Μουγκάλι, ενός Ινδομογγόλου αυτοκράτορα. Η κατασκευή του παραγγέλθηκε από την γυναίκα του (!) το 1562. Βρίσκεται σε ένα τεράστιο κήπο και περιβάλλεται από επίσης πανέμορφα άλλα ταφικά μνημεία.
Με αυτή την ωραία ανάμνηση ολοκληρώσαμε αυτό το δύσκολο άλλα συναρπαστικό ταξίδι, που μας εξιτάρισε και μας έκανε να ανυπομονούμε να επιστρέψουμε. Η Ινδία άλλωστε είναι μια τεράστια χώρα που δεν φτάνει μια φορά για να την γνωρίσεις.
Με την ευχή να ξαναγυρίσουμε σύντομα την αποχαιρετήσαμε με την γνωστή φράση «ΝΑΜΑΣΤΕ» που σημαίνει «υποκλίνομαι σ’ εσένα»!
